EVAT JOSHËSE

Do ishte mirë, sikur nëna
me shenjtërinë e saj,
gjatë procesit formues
të foshnjës në plancetë,   
kur filloi fytyrën time
ta qëndiste në maj,
të mos e kish modeluar
nga hijeshia e vet;

Sepse kur u bëra
vjelës madhor moshe,
për parcelat femërore
me mollë të arta,
dhe pranë çdo peme
një Evë më joshte, 
do shpëtoja shpirtin
nga vuajtjet prapa. 

Se s’kishte më keq,
kur më përkëdhelnin,
dhe dredhoja enkas
nga ai gjarpër frike,
që zgjaste mes degëve
thumbin e helmit,
me shërim te purgatori
i punës fizike.

Evat bënin çudi
pse isha aq fodull,
sikur perrinë e botës
të kisha në shtrat.
Po harronin se gjarpërinjtë
e llojit “Dullë”,
më bënin për to qorr,
memec dhe sakat...