VËLLAI I DETIT JON

Thonë, se me ndjesinë e zmadhuar,

çdo poet ka brenda shpirtit një det,

herë krejt të qetë, herë të trazuar,

ku i gjallon furishëm një tjetër jetë.

Unë jam vëllai i vogël i detit Jon,

kushëri i parë i lumit të Bistricës,

ngjizur te barku blu në limjon,

ku anijet flenë mes ngushticës.

Gjaku im me lëng agrumesh,

gjendet pemishteve të bregdetit.

Vitet e mi me dallgë shkulmesh,

ditët i kanë te kaltërsia dhe peshqit.

Kush më do me pasion të vërtetë,

Bregdeti e pret në pushime vere,

t’i ngyros trupin me ultraviolet,

t’ia gostitë ditët me freski ere.

Joni, siç dihet, ka grua legjitime,

bijën e dyzet shenjtorëve të lashtë,

që të pagëzon si mik, apo mike,

me ujin e bekuar të Syrit të Kaltër.

Unë jam vëllai i vogël i detit Jon,

por dallgëzoj larg në një trevë tjetër,

që të jetoj kurdoherë i përmalluar,

për kushërinj, motra dhe vëllezër...