BUKUROSHJA IME

Bukuroshja që më lindi në vjeshtën e tretë,

pasi më ushqeu me gjakun e bardhë të gjirit,

më dha edhe bardhësinë e shpirtit të vet

dhe më ruajti si dritën e bardhë të syrit.

 

Nëna më mbajti plot dy vjet në sisë,

të ma mbushte zemrën me dashuri të madhe.

Më deshi si djalin e parë të shtëpisë,

ndonëse i dha vatrës gjashtë djem radhe.

 

Kur gjarpëri më goditi me pickim të shpejt,

nëna ma thithi helmin e tmerrshëm me gojë,

pranoi pa asnjë mëdyshje vdekjen e vet,

që nga vdekja e sigurt të më shpëtojë.

 

Edhe kur gjashtë vjeç, më mori lumi

dhe në gjeratoren e thellë m’u fundos jeta,

nëna u hodh e më rrëmbeu nga uji,

siç vërsulet shqiponja me kthetrat e veta.

 

Nëna më mësoi t’i kushtohem punës,

me pasionin që më kishin ngjitur në emër.

Të mos gëzohem, kur njeriu vuan dhunën

ndërsa dhimbjen e tjetrit ta ndjej në zemër. 

 

Të urrej fuqishëm tundimin për të vjedhur,

që i ka thonjtë e gishtave të zgjatur te burgu.   

Dhe të mos përvetësoj kurrë sendin e gjetur,

se mbetet pa gjumë personi që e ka humbur.

 

Të mos vras zogjtë që këndojnë pemëve,

as të mos shkel gjallesat ndanë udhe,

se edhe ata kanë shpirtra si të njerëzve

dhe i qajnë nënat e tyre me lot e me kuje.

 

Pa dashur nënën time, që më solli në botë, 

me të gjithë fuqinë e shpirtit që zotëroj,

si mund të dua njerëzit që gjeta mbi tokë,

apo për frymorët e tjerë të sakrifikoj?!...

 

Sepse, kur nëna nisi për mua krijimin,

duke lidhur rruazat në mitër qelizë pas qelize, 

lidhi fort edhe shpirtin e saj me timin, 

për të gjithë kohën e përbashkët jetike. 

 

Nëna ka qenë për mua dashuria e parë

dhe asnjë ndjenjë pasardhëse nuk e lëkundi.

Ndonëse mungon e s’e shoh të gjallë,

Nëna do mbetet edhe dashuria ime e fundit. 

 

Se të gjitha mirësitë që më dhuroi nëna,

i pata hajmali, që më ndihën fatin në jetë.

Prandaj atë bukuroshe s’e ndaj nga zemra,

deri në çastin kur të shkoj pranë saj dhe vetë...