DRUHEM PREJ TEJE…

Ti vërtitesh si flutura

rreth një llambe nate.

Të vërej me siklet,

po s’të përgjigjem dot.

Druhem mos krahët

me brishtësi delikate,

nga afrimi i tepërt,

mund t’i djegësh kot.

 

Megjithëse je lastar

me kërcellin e njomë,

dëshiron me ngulm

ngrohtësi prej meje,

druhem mos ndoshta

gjethet t’i përcëllon, 

flakërimi i oxhakut

me kërcunj qeresteje.

 

Ti nxiton natyrshëm,

prej moshës rinore,

të marrësh gjithçka

në kohë të shkurtër.

Por jo në të gjitha

shkurtimet kohore,

shpëton nga qarku

elektrik ku je futur...  

 

Kam dhe frikën time,

deri në llahtarë,

se ajo bukuri që ke,

ndoshta fuqinë s’ia di,

më godet trurin,

bëhem lolo i marrë,

të më tallin përqark

me ha,ha,ha, e hi,hi,hi...

 

Ky shkak më bën

të qëndroj sa më larg,

të shmangem shpesh

nga magnetizimet e tua.

Të mbetemi thjesht

dy zëra në distancë,

jo se freskinë tënde

përçmoj e nuk e dua.

 

Ndaj të çoj me erën

përgëzimet në lagësi,

pa më ardhur pranë

lulëzimi yt i erëmuar.

Përfytyroj aromën

që përhapin lulet si ti   

dhe kujtoj me vuajtje

pranverën e shkuar...

 

Ky nuk është fat,

por thjesht trishtim.

Oh, mos qoftë asnjeri

në këtë hallin tim!...