PASURI E GJAK

Disa shqipo duarthatë

dhe krenar të dikurshëm,

tani u pasuruan

me trashëgime nga etërit.

Por dhe nga dhelpëritë

e rrëmbimit të bujshëm, 

në toka, ngastra rëre,

dhe shtëpi të njëri-tjetrit.

 

Ndodh të yshtur

nga xhindet brenda kokës,

sajojnë letra të rreme

me falsitete djallëzore,

të rrëmbejnë si me magji

gjelbërime të tokës

dhe hijet e mureve

të lashta stërgjyshore.

 

Më pas xhindet e sherrit

u këndojnë në vesh

rapsodi nga eposi kreshnik

i Mujit e Halilit.

Krahët e marrëzisë

u mbijnë në gjumë shpesh,

për të nxjerrë papritmas

shpatat jashtë millit.

 

Pasi nuk arrijnë

të ndajnë sherrin e pleksur,

përgjojnë e presin

shfrimin për gjakmarrje.

Derisa të shpallen vrasjet

nga komisionet e mekur,

dhe nga gjykatësit

e zvarritjeve shumëvjeçare.

 

Duket sikur etërit kishin lënë

dhe mallkimin e zi:

Mos u ngopshi kurrë

me pasuri e gjak, or bij!...