LETRA E FSHEHUR NË HARRIM

Tek shfletoja mes librash gjeta

një fletë dyshe të shkruar.  

Ca pika loti përmbi shkronja

fjalë zemre kishin mjegulluar.

Vetëtima kujtimi më ndezi në sy

ajo vajz’ marrëzisht e dashuruar.

Njomëzakja me shtatin e saj perri

më erdhi në përfytyrim e lotuar.

Ah, moj leshverdhë, flori i prerë,

ardhur befas nga koha në harrim,

me ç’fjalë ta vrava zemrën atëherë

që derdhe aq lot për shkakun tim?

Kush më bëri xheloz aso kohe

për buzët e tua të trëndafilta?

Më vraftë zoti, që të bëra lotove

me dyshimet e mia të përcipta!

Të kisha këto mend qysh në rini,

o yll i këputur i asaj kohe të vakur, 

dhe dhembshurinë që kam tani,

veten me grushte do kisha rrahur...

Që ti të qeshje edhe në pleqëri

kur të kujtoje këtë lloj rrahje.

Se pendimi dhe falja te çdo njeri,

nënkupton dashurinë e madhe...