NË DEGËT E PEMËS QIELLORE

Pema elektronike qiellore

harliset në blerimin e vet.

Në çdo degë ka të varur

edhe një gjethen time.

Ulen zogjtë e ngarkuar

me rrëke këngësh në sqep,

për të zbrazur nëpër degë

meloditë e tyre intime.

 

Marrin relaksimin ajror

mes gjetheve duke kënduar

dhe lënë cicërimat e tyre

në shushurimat e kësaj peme.

Te njëra nga gjethet e mia

një kanarinë krahëshkruar,

më la disa tinguj të ëmbël

me drithma të holla zemre.

 

Mundet ajo zogëz e largët,

të jetë kanarinë kafazi,

me krahët lidhur prej vitesh

brenda rrethimit me mur.  

Ka dalë tani në fluturim,

për një shtegtim marsi,

dhe po pret dyzimin tim

që s’ka për t’i shkuar kurrë...

 

Ah, moj zemër e largët

që kërkon me drithërime,

sythin që të buisë për ty

shpërthimin e blerimit,

ku të paska shpënë ylli,

pikërisht te gjethja ime,

t’i kërkosh asaj klorofil,

në vjeshtën e pikëllimit!...