MOTRA MES LULEVE

                                             (Kushtuar Vjollcës sonë)

Kishim një motër me emrin e lules manushaqe.

Gjashtë vëllezër, asaj vjollce të vetme i merrnin erë.

Shpirti i saj ka muaj që fle pranë Dajtit në një faqe.

pa çelur petale si atëherë, kur i trokisnim në derë.

Shpirtin, çuditërisht, ia kanë rrethuar gjashtë ullinj,

sikur aty jemi ne të gjashtë vëllezërit e saj përkulur,

me gjithë degët dhe gjethet e shpirtrave në vajtim,

për të mos e lënë vetëm atë shpirtin e saj të bukur.

Ajo zgjodhi vetë kodrën bleroshe, pranë Surelit,

ta kishte Tiranën përballë vetes në mbarim jete,

muzgjeve dhe mëngjeseve, qytetit ku la njerëzit,  

t’i dërgonte me reflekset e diellit përshëndetje.

Kur shkuam pas muajsh te varri mes gurishteve,

kishin mbirë tufa vjollcash me erëmim të paparë.

Nga mahnitja na u përndritën fytyrat të gjithëve.

Shpirti i saj nëpër qindra vjollca ishte shpërndarë...  

Ajo vazhdon të flejë e qetë, nën lulet e asaj kodre,

mes ullinjve-vëllezër që presin heshtur përjetësisht,

të zgjuhet përsëri buzagazi i saj i ëmbël prej motre,

si në kohët kur mblidheshim të shtatë vëllezërisht...